​De Soefi is een minnaar van God ('āshiq-e Ḥaqq) en, net als een wereldse minnaar, toont die zijn of haar liefde door onophoudelijk aan de Geliefde te denken. Deze voortdurende gedachtenis aan God heeft twee soorten gevolgen, een innerlijk en een uiterlijk effect.
 
Het innerlijke effect is dat de Soefi door het gedenken van God steeds verder af komt te staan van de wereld van 'ik en jij' en verbonden wordt met de wereld van eenheid, dat is de wereld van 'Hij'  en van 'wij'.  En Soefi-dichters hebben dat zo uitgedrukt:

"Zo veel heb ik aan Jou gedacht, dat ik van top tot teen Jou ben geworden.
Zachtjes aan kwam Jij nabij en geleidelijk aan ben ik verdwenen."

of:
​
"Als een nachtvlinder hield ik mijn ogen gericht op Hem, de vlam.
Toen ik bij zinne kwam, bleek dat ik verbrand was."

Het uiterlijke effect van de gedachtenis aan God in het hart is dat geleidelijk aan Gods eigenschappen merkbaar worden in het gedrag van de Soefi.

" Zo lang heeft mijn ontvankelijke hart tegenover Hem gezeten,
dat het Zijn aard en gewoonten volledig heeft aangenomen."

In het eerste stadium, dat bestaat uit de reis naar de drempel van God en van Eenheid, leert de soefi niemand te kwetsen of kwaad te doen. Er wordt gezegd:

"Wat je ook doet, doe niemand enig kwaad,
want op ons pad is er geen andere zonde dan die."

In het tweede stadium, als de drempel van God en van Eenheid is bereikt, zal de Soefi zich nooit gekwetst voelen. Zoals er gezegd is:

"We blijven trouw, aanvaarden schuld en zijn blij.
want op ons pad is gekwetstheid slechts ongeloof."

In het derde stadium, als de Soefi de wereld van Eenheid is binnengegaan, reageert die liefdevol op degene die hem of haar kwetst, want de Soefi ziet dan alles in zichzelf en zichzelf in alles. Zoals een dichter gezegd heeft:

"Wees als een boom die ieder zijn schaduw biedt
en fruit schenkt aan degene die met een steen gooit."